De Neushoorn op antieke tegels

Het voorkomen van een neushoorn op antieke tegels is nog zeldzamer te duiden dan die van een olifant. Vinden wij een neushoorn op onze tegels, dan is dat –tot nog toe- altijd in blauw. Ik ben in mijn onderzoek nog geen vroege gekleurde neushoorn tegen gekomen en zeker niet op een kwadraat, cirkeltegel of openluchtje. Toch zijn er al vroege prenten en gravures van deze 3600 kg wegende reus. Gravures uit 1515 van Albrecht Dürer en van Abraham de Bruyn uit 1583 maar de meest gebruikte pose is die van een prent van Adriaen Collaert uit ca.1612. Ook ben ik hem nog niet tegengekomen in paars op de latere tegels uit de 18e eeuw en verder. Blijkbaar is hij bij de tegelschilders pas ontdekt in het tweede kwart van de 17e eeuw en heeft hij zijn weg gevonden naar het penseel in blauw van hen die dat aandurfden. Net als bij de olifanten met soms de vreemdste constructies van slurven en slagtanden, is ook de afbeelding van een neushoorn met al zijn huidplooien een beetje ludiek te noemen. Niet zo vreemd natuurlijk bij een vrij onbekend dier, maar zo kwam hij of zij wel in het zicht van de westerse bevolking. Grappig is het te zien dat op een enkele tegel met een neushoorn, de schilder zelf twee hoorns heeft geplaatst, nog een kleinere boven de grote, dat kwam niet op de prenten voor, maar bestaat wel. De neushoorns op de prenten met één hoorn, zijn Indische neushoorns. De Afrikaanse neushoorn heeft echter twee hoorns. De meeste neushoorns leven op zichzelf, alleen de witte neushoorn leeft soms in een kleine groep. Neushoornvrouwtjes krijgen maar eens in de 4 of 5 jaar een jong en de eerste 3 of 4 jaar leeft een neushoornjong bij zijn moeder.