Tegen het midden van de 19e eeuw kwamen er meer en meer protesten tegen het kwelspel ganstrekken. Dat niet iedereen het spel als vermaak zag, werd duidelijk toen dit in 1876 op de Amsterdamse kermis werd afgeschaft, wat leidde tot een kermisoproer. Een op ganstrekken lijkend volksvermaak was het palingtrekken, dat door de Nederlandse overheid eveneens verboden werd eind 19e eeuw. In 1886 was het beletten van een wedstrijd palingtrekken eveneens de aanleiding voor een oproer: het Palingoproer.

In de 16e t/m 19e eeuw kwamen in Nederland veel vinkenbanen voor waar vogels voor de consumptie werden gevangen. Met name de vanaf de zestiende eeuw opkomende burgerlijke elite at veel zangvogels. Deze nieuwe rijken hadden in tegenstelling tot de oude adel geen jachtrecht, maar ze mochten wel zangvogels vangen; het stond iedereen vrij om op klein gevogelte te jagen. Voor deze elite waren de vogels een nieuwe en luxe delicatesse. Het gewone volk gaf niet veel om het eten van zangvogels; het gepriegel woog niet op tegen de geringe hoeveelheid vlees. Het vangen van vogels was voor hen meer een plezierig vermaak dan een aanvulling op het avondeten. 
In Nederland kwamen toen honderden vinkenbanen voor. Een vinkenbaan was een vanginrichting voor kleine vogels, veelal in de Hollandse duinen waar de vogeltrek langs komt. In de 18e eeuw had vrijwel ieder buiten een eigen vinkenbaan met vinkenbaanhuisje (ter beschutting). Er waren vinkenbanen die wel 10.000 vogels in een seizoen vingen. Met name de rijkeren bezaten op hun landgoederen soms meerdere vinkenbanen. De Vogelwet van 1912 verbood het vangen van vogels anders dan voor het houden in kooien.