STOKPAARDJES OP ANTIEKE KINDERSPELTEGELS

Een stokpaard is een vaak kunstig gesneden paardenhoofd met leidsels en manen op een houten steel gemonteerd al dan niet fraai ingekleurd. Aan het einde van de steel zitten soms twee houten wieltjes, omkleed met een ijzeren bandje, dit type komt echter op de tegels niet voor. Uit de Ming-dynastie (1600-1700) is al een stuk zijde bekend met een drietal kinderen op een stokpaardje met wieltjes. Kinderen “zitten” op het stokpaardje, door de steel tussen de benen door te klemmen en het paardenhoofd aan de handvatten vast te houden. Ook kan een fictief stokpaardje een enkele simpele steel of tak zijn waarin ook duidelijk uitkomt dat het in zijn spel opgaande kind zich geheel een ruiter te paart waant waar hij met een zweepje of takje het “paard” aanspoort tot een snelle galop. Ook dat is te zien op de oude tegels. Vaststaat dat stokpaarden door edelknapen in hun spel werden gebruikt als voorbereiding op hun ridderschap. Een enkele uitvoering had zelfs ook nog een deel van een paardenlichaam met twee poten, ook kwamen varianten van stof en hooi voor. Het stokpaardje rijden was vooral een jongensspel, maar op prenten en tegels zien we jongens op een stokpaardje vaak afgebeeld in rokken. Stokken met koppen van dieren of menselijke figuren behoorden ook tot de uitrusting van narren. “Hij zit op zijn stokpaardje” wordt ook spreekwoordelijk gebruikt en dan wordt er bedoeld dat de persoon in kwestie over zijn of haar favoriete onderwerp spreekt en wel op zo een manier, dat dit gespreksonderwerp steeds weer terug komt. Tegels met kinderen op een stokpaardje doen altijd vrolijk aan.