Mijn moeder kwam uit een echt schippersgeslacht van turfschippers. Naast turf werd er ook zand, stadsafval en bieten vervoerd met een scheepje van maar 37 ton groot. Zij heeft meegemaakt dat het schip nog niet gemotoriseerd was en samen met haar andere broers en zussen  ingezet werd voor het jagen van het schip. Op grote wateren werd er gezeild en langs kanalen en rivieren gejaagd langs  jaagpaden. 
Vandaar dat mijn aandacht werd getrokken door de aankondiging in de AD-krant dat er 2008 weer twee replica trekschuiten gaan  varen in het Groene Hart rond het Reeuwijkse Plassengebied. Ditmaal niet als concurrent van de postkoets zoals dat in de 17e t/m 19e eeuw het geval was, maar nu als toeristisch evenement om mensen vanuit een trekschuit te laten genieten van de schoonheid van het polderlandschap in het Groen Hart rondom de stad Gouda. Een overstap maken in Hekendorp van de ene op de andere trekschuit gaat tot de mogelijkheid behoren. Naar ik aanneem met een drankje en hapje aan boord, want  natuur is prachtig maar er moet wel wat te eten en te drinken in de buurt zijn.Een mooi  initiatief genomen door de Stichting "Het Varend IJsselschip" om dit type vervoer te laten herleven. Er komen zelfs twee trekschuiten, de namen zijn al bekend.  De 'Jan Salie' krijgt de Museumhaven in Gouda als vertrekplaats voor rondvaarten, en de 'Jan Rap' in de Hollandse Yssel tussen Goua en Oudewater. Om het project te kunnen uitvoeren is subsidie verkregen van de Provincie Zuid-Holland.

Voor het trekken van een trekschuit werd een paard  gebruikt. De persoon die naast het paard liep noemde men de jager. De jager liep op het jaagpad dat speciaal was aangelegd om ongehinderd te kunnen jagen.  Het jaagpad was een langs het vaarwater gelegen smal voetpad. Het bevond zich meestal maar aan een kant van de vaarweg.  Hierop liep de jager met zijn paard, zelf ook vaak in het touw om mee te trekken en het paard te sturen. Bij gebrek aan een paard trokken meerdere mensen het schip vooruit. Het moeilijkst was om het schip in beweging te krijgen. Was er eenmaal wat vaart dan was trekken voor deze mensen minder lastig. De schipper stuurde via een scheproer die hij via een helmstok bediende.

Bij bochten in het vaarwater liep het schip het risico tegen de wal te worden getrokken. Op die plaatsen waren rolpalen aangebracht. Die zorgden ervoor, dat de jaaglijn de bocht volgde, zodat het schip bij het passeren van de bocht niet in de kant werd getrokken. Bij bruggen was aan de binnenzijde van bruggenhoofden een speciale loopconstructie aanwezig, zodat het jagen gewoon door kon gaan en niet tot oponthoud zorgde. 

Het hoogtepunt in de ontwikkeling van het trekschuitvervoer viel in het begin van de 19de eeuw. Uit Amsterdam vertrokken per dag ongeveer honderd trekschuiten in allerlei richtingen. Tussen Leiden en Den Haag bestond een geregelde uurdienst.

Na jaren van gesteggel tussen concurrerende steden was het dan zover voor de stad Gouda. In 1658 was de nieuwe trekvaartverbinding Gouda -Amsterdam klaar. Deze liep via de Gouwe, het Aarkanaal (dat er speciaal voor gegraven is), de Amstel en Drecht naar Amsterdam.

2x per dag ging er een dienst. Om 11.00 uur 's ochtends en 20.00 uur 's avonds vertrok de trekschuit vanuit Gouda vanaf de hoek Turfmarkt/Gouwe.  Dan was je 8 uur later in Amsterdam. Er konden maximaal 28 personen per trekschuit worden vervoerd.